Personal Development: Desiderata

Desiderata

Go placidly amid the noise and haste, and remember what peace there may be in silence.

As far as possible, without surrender, be on good terms with all persons. Speak your truth quietly and clearly; and listen to others, even to the dull and the ignorant, they too have their story. Avoid loud and aggressive persons, they are vexations to the spirit.

If you compare yourself with others, you may become vain and bitter; for always there will be greater and lesser persons than yourself. Enjoy your achievements as well as your plans. Keep interested in your own career, however humble; it is a real possession in the changing fortunes of time.

Exercise caution in your business affairs, for the world is full of trickery. But let this not blind you to what virtue there is; many persons strive for high ideals, and everywhere life is full of heroism. Be yourself. Especially, do not feign affection. Neither be cynical about love, for in the face of all aridity and disenchantment it is perennial as the grass.

Take kindly to the counsel of the years, gracefully surrendering the things of youth. Nurture strength of spirit to shield you in sudden misfortune. But do not distress yourself with imaginings. Many fears are born of fatigue and loneliness.

Beyond a wholesome discipline, be gentle with yourself. You are a child of the universe, no less than the trees and the stars; you have a right to be here. And whether or not it is clear to you, no doubt the universe is unfolding as it should.

Therefore be at peace with God, whatever you conceive Him to be, and whatever your labors and aspirations, in the noisy confusion of life, keep peace in your soul.

With all its sham, drudgery and broken dreams, it is still a beautiful world.

Be cheerful. Strive to be happy.

Max Ehrmann c.1920

Panitikang Pinoy: Ang Alamat ng Papel na Salapi

Noong unang panahon sa kahariang tinatawag nilang Pagbag-O, mayroong isang kaawa-awang nilalang na palagi lamang inaapi ng mga mayayaman. Siya ay si Kuba Karitong na napapabilang sa mga mahihirap. Ang mga mahihirap na mamayan noon ay tinatawag na Bulok-Panis at ang mayayaman ay tinatawag namang Bunga-Humahalimuyak. Walang kalayaan ang mga Bulok-Panis noon dahil monarkiya ang struktura ng pamamalakad ng kanilang gobyerno, sa gayon sila ay naging alipin simula sa pagsilang hanggang sa kanilang libingan.

Isang araw habang nagbubungkal ng lupa si Kuba Karitong ay hindi niya sinadyang natamaan ang paa ng isang landlord na siyang namamahala sa lupang kanyang sinasaka. Nag-aapoy ang mga mata nito sa galit at sinipa siya ng buong lakas. Pinaggugulpi at pinagsusuntok siya hanggang siya ay naging duguan at napuno ng pasa sa mga katawan. Kahit sobra na ang parusang natanggap ni Kuba ay ipinakulong pa rin ito ng landlord. Ikinulong siya sa isang napakadilim at napakabahong silid kung saan hindi siya pinakain ng isang linggo. Mahinang-mahina na si Kuba at siya'y talagang kaawa-awa. Nagmuni-muni siya sa kanyang sarili kung bakit siya ay isinilang na alipin at mahirap. Hindi na siya makatayo dahil wala nang lakas ang kanyang katawan bukod sa puno ito ng mga sugat at pasa dulot sa parusang kanyang natanggap.

Nakatulog si Kuba ng ilang oras hanggang may isang napakaliwanag na bagay ang lumitaw sa gitna ng kadiliman ng silid. Nasindak siya dahil ang nakita niya ay isang napakabanal na uri ng nilalang. Ang mukha nito ay parang liwanag na nagbibigay pag-asa sa mga taong nahaharap sa kasawian sa buhay. Nagpakilala ang kakaibang nilalang na siya ang Panginoon ng Araw. Gulat na gulat talaga si Kuba. "Huwag kang matakot minamahal kong anak. Narito ako upang ikaw ay tulungan. Bibigyan kita ng napakaraming kayamanan na wala ni isang nilalang sa mundong ito ang makakaangkin," sabi ng Panginoon.