Panitikang Pinoy: Mula sa isang Kubo

ni Teo S. Baylen

Diyos, loobin Mong ang palad ko’t bisig

Ay maging lipakin sa linang ng bukid,

Nang upang mabuhay na walang ligalig---

Kami, na sa iyo ay may pananalig.

Ang aking kabiyak ay gawing lagi na,

Na tulad ng isang umagang maaya;

Ilayo Mo kami sa dayang ligaya,

Nang hindi mansag ang aming panata!

Mata ko’y ipinid nang hindi silawin

Ng pilak na hindi sa pawis ko galing;

Sa karalitaa’y natutuhan namin

Sagana ang buhay kung Ikaw’y kapiling!

Ang pulubing masok sa hapay kong kubo,

Sa sampinggang kanin nawa’y mapasalo;

Mabusog ang isang dukhang napatao

Ay kaligayahan niyang sumaklolo!

Ilayo Mo ako sa mga alitan,

Mahigang kasiping ay katahimikan;

Matulog na walang banta’t agam-agam

At walang patalim na kipkip sa unan!

Liwanagan Mo po ang hungkag kong diwa,

Nang di pamugaran ng imbing akala;

Totoo’t sa buti ang puso’y may nasa,

Nguni, ang katawa’y marupok na lupa!